"From your lips to God's ears"

"Bana, dedi, bir isim ver,

varlığım olsun"

"Göze, kulağa, kalbe ulaşmamış bitimsiz güzelliğin cennetinde can sıkıntısının bahsi geçmezdi elbet. Canının sıkılacağını ne Âdem tahmin edebilirdi, ne de böyle bir sıkıntı meleklerin aklından geçerdi. Ama Âdem'in içine yalnızlık duygusunu koyan, secde gününde kelimelerin arasına Havva ismini katan, muhabbet bahsini de bitişik sayfada açan, Âdem'in canının sıkılacağını da elbet biliyordu.
......

Şu Havva adı bir kez düşmüştü ya Âdem'in aklına, kelimeleri arasına. Hani kalbine sevinç düşmüş, bir telâş takılmıştı ya ayağına. Neyi istediğini bilmeden bile, istediğini yeşil zümrüt kuşundan gizlemedi.Dedi ki:

Ey yeşillerin en güzeli, kuşların zümrüt sevgilisi. Şu meyve dolu dalları, neredeyse çatlayacak olan narı, köşklerin altından akan ırmakları, elmaslı yağmurları görüyorum. Cennetin her ân şaşırtıcı bir güzellikle, renk, ışık ve kokuyla başkalaşımını, olduğunda kalmayışını, bu bitimsiz ânda yeniden yeniden yaratılışını seyrediyorum. Ama görmek bana yetmiyor. Gördüğümün de görülmesini istiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum aslında ama başka bir şey istiyorum.

Elini göğsünün üzerine koydu.
Sanki, dedi, bak tam şuramda, sol yanımda, kalbimin altında bir yer eksik kalıyor. Sonra bu kadarla kalmıyor, o eksiklik bütün ruhuma doluyor. Ne yapsam eksilmiyor ne yapmasam dolmuyor.
.....

Âdem'in canı sıkılıyor, diye tekrarladı daldan dala uçup duran hüthüt kuşları..
Melekler zaten olup bitenin farkındaydı. Bütün cenneti bir meraktır sardı. Cennette insanın canı hiç sıkılır mıydı?

Ama işte! Melek değildi ki bu, insandı.
Ona has ona mahsus değildi yalnızlık.
Onun doğasına yalnızlık ihtisası yazılmamıştı.

"Dahası, O'nun da,

sırrıyla aynası,

ismiyle yansıması,

ayanıyla beyanı arasında; der gibiyim"

LÂ, Sonsuzluk Hecesi
Nazan Bekiroğlu