n/isyan

bazen düşünüyorum da,
kök saldığım bu ruhsuz kent
aslında ne kadar da çok bana benziyor diye ..
mesela bugün pazar
bugün her şey gri
ellerim gri
gözlerim gri
gri dudaklarım
arıyorum renkleri,
seçemiyorum ki kırmızıyı, siyahı, maviyi ...
yumdum gözlerimi ve dokunuyorum parmak uçlarımla,
olur ya,
belki,
çok belki,
kesiğimde bıraktığın dokunuşlarını tekrar hissederim diye ..

tırnaklarımla taşları duvarları kazmaya çalışıyorum
altında ki renkleri bulma ümidiyle,
rezilce,
bazen uçarcasına kazmaya çalışıyorum.
sonuç mu ?
tırnaklarım harabe, zihnim renksiz ve paramparça.
anlıyorum ki,
sorumluluğunu bir türlü üslenmek istemediğim,
lâmekan bildiğim toprak nihayetinde ayıbımı örten hanemdir ...

uzanmışım çimenlerin üstüne seyrediyorum maviyi.
gökyüzü endamına çekmiş buluttan libası,
ne afilli ne de heybetli pehh, tühh tüh kırkbirkere maşallah ..
bak arsıza nasılda dizmiş melekleri yamacına.
ve, yetimler fahişeler piçler,
seyrediyorlar onların keyfini adeta puta taparcasına.

ve insanlar,
umarsızca çocuk - ve hayvanların,
umut ve hayallerin/in ırzına geçen i n s a n l a r.
ve medeniyet bekçileri,
şehrimin içinde kök salmış ve benim nötr kalmamı bekleyenler o*nlar.
âh, korkularımın yansıması oldun be adi kent.
..
katranlaşmış sevdalar/ım/ın,
masum dudaklarımın kırmızı parlaklığını yitirdiği,
nasır bağlamış isyanlarımın adresi bu kent ..
korktuğum insan-i sıfatlar,
birileri
kimileri
b i r i / k i m l e r 
toplanmış buraya, gri'nin tam ortasına ..
orası
burası
su'yun altı
kelimelerimi ateşe döktüğüm yer,
işte tam da burası !

o şarkı

*nisyan: unutmak, hatırdan çıkarmak