göz kapaklarım agırlastığında,
varlığın tüm ağırlığıyla üstüme çöküyor.
Gözlerim her sol yanıma çevirdiğimde;
yüreğim yokluğunu fark ediyor,
tuzla buz oluyor.
Aniden etrafını esrik gölgeler sarar,
yüreğin endişeli şekilde gözün görmediğini arar.
Dağılır binbir parçaya..
Nerden bilebilirdi dinmeyeceğini,
ruhunun doyumsuz eksikliğini hissedeceğini;
nerden bilebilirdi..
Inatla, belki demek yetiyor..
En azından şimdilik!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder