Bugün pazartesi, hala izinliyim, gün güzel ve güneşli olmasına rağmen bendeniz ciddi ciddi pazartesi sendromu geçiriyorum iyi mi. Oysa böyle şeyler hiç benlik değildi, ben işime daima şen şakrak gider, kırık notlar vermeyi kendime görev edinir, inanılmaz haz alırdım. Yani bu demek oluyor ki durum çok vahim. Düşünün, henüz 29 ağustos günü iş başı yapacağım ve bu yüzden sendrom yaşıyorum. Bu tatilime, bana reva mı ! üstelik algılama ve yazma
- 0 kıtlığı da çekmeye de başladım. Ben buna hazır değilim, işe hazır değilim sonum vallahi hayrola !! Tamam iki bucuk aydır evdeyim, şöyle böyle ucundan kulağından bir tatilcik yaptım ama ben bundan hiç bir şey anlamadım ki. Kesmedi, kesmez ! Hoş Türkiye surlarına geçmedikçe ben tatile tatil demem o ayrı ama işte size bir bahtı
hıyar olduğumu zaten demiştim. Tamam vol 2. karpuzu da kestim, ama henüz kokteylini içemeden ne o öyle iş başı yapmak, o da neyin nesi. Çok ayıp çook ! Tamam vol 3. okulu, öğrencileri perran kutman style özlemesine özledim; bknz. sıraların üstünde şak şuk yürümek, ama bunu zihnime, bedenime anlatamıyorum, onlara bir türlü söz geçiremiyorum, resmen alayına isyan ediyorlar. Ve, ben bu işin içinden çıkamıyorum, düşündükçe uykularım kaıçıyor, sırf bu yüzden bir bosluğa düşmekten korkuyorum.
Ama dur, bunun tam tersi olması gerekmiyor mu ?
Arabesque Note - Hayat değişmeyecek belki ama benim hayata bakış açım değişecek ..